In december 2020 ging ik richting een burn-out. Ik voelde aan mijn lichaam dat het zo niet meer verder kon. Na jaren over mijn grenzen te gaan, elke dag oververmoeid zijn, geen energie, hartkloppingen en kortademig zijn en elke dag op automatische piloot doorkomen. 

Ik wou onbewust gewaardeerd en gezien worden en zei daardoor op alles ja om iedereen te pleasen. Ik wou alle zorgen van anderen op mij nemen want ik kon me heel slecht voelen als iemand anders zich niet goed voelde. Voor mij voelde het altijd dat het mijn taak was om anderen gelukkig te laten voelen. Ik was zo gefocust op anderen waardoor ik mezelf ben verloren.

Maar hoe kwam dit nu eigenlijk?
Veel heeft te maken met hoe ik mijn jeugd hebt beleefd. Mijn biologische vader heeft mij niet de opvoeding kunnen geven doordat hij emotioneel onbeschikbaar was door alcoholmisbruik. Daar kwam ook nog eens de vechtscheiding van mijn ouders bij. Ik wou loyaal zijn naar mijn beide ouders, maar ik kreeg die mogelijkheid niet. Ook heb ik als kind veel angst gevoeld, angst dat mijn vader zichzelf iets zou aandoen, want daar heeft hij toch een aantal keer mee gedreigd. Angst dat dit door mij ging komen. Dus ik deed heel erg mijn best om mij goed te gedragen, te zorgen, te zorgen voor hem en te zorgen dat hij zich van mij niks moest aantrekken. Ik had mijn wensen, behoeftes en gevoelens onderdrukt en ik had voor mezelf een veilige plaats gecreëerd door me terug te trekken en de zorg en verantwoordelijkheid op mij te nemen. Als kind heb ik geleerd om voor anderen te zorgen en mezelf op de achtergrond te plaatsen. Want op die manier zou ik die pijn niet voelen, zou ik graag gezien worden en me niet afgewezen voelen.

Tijdens mijn opleiding heb ik ook het inzicht gekregen dat mijn vader deed wat hij kon op dat moment. Als kind kon ik niet begrijpen waarom hij zo deed, maar hij kon mij niet de specifieke zorg en aandacht geven die ik nodig had, doordat hij zelf met zoveel demonen aan het vechten was. Ook al heb ik die inzichten, de kwaadheid die ik daarbij voelde heb ik lang opgekropt, maar ook dat gevoel mag er zijn. Ik mag kwaad zijn.
En ik heb het kunnen uiten.

Als kind heb ik altijd gereageerd vanuit, wat ik dacht, wat voor mij als werkelijkheid aanvoelde. Ik dacht steeds dat het mijn schuld was, maar het was niet mijn schuld.  Ik kan het niet meer uitpraten met mijn papa, want hij is overleden. Ik kan nu enkel leren om dichter bij mezelf te komen en mijn innerlijke kindje te helen. Mezelf veel liefde te geven en dat kleine meisje met al haar pijntjes omarmen. 

Het is een proces van vallen en opstaan, want een groeiproces stopt nooit. Ook al herval ik nog in oude patronen, ik weet dat deze altijd deel gaan uitmaken van mij. Het is belangrijk dat ik ze opmerk en me er bewust van ben. 

Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik kinderen wil begeleiden om veerkrachtiger in het leven te staan. Dat ik ouders wil begeleiden bij het helen van hun innerlijke kind, zodat ze vandaag de krachtige persoon kunnen zijn die ze zijn, ook al zit het diep verstopt. Jij mag er zijn, precies zoals je bent, met heel je rugzak die je meedraagt.

De lotusbloem bij het logo Groei! heeft te maken met het groeiproces.

De lotusbloem staat voor puurheid en zuiverheid. De lotusbloem groeit in moerasachtige wateren en er blijft nooit water of modder aan de blaadjes hangen. De bloem groeit altijd perfect waar het ook staat. De lotusbloem blijft altijd even mooi. Lotusbloemen staan er om bekend dat ze óveral kunnen groeien.

Een lotusbloem kan heel lang bloeien en staat daardoor ook symbool voor leven. 
De bloem bloeit het hele jaar en wanneer de zaden rijp zijn, buigt de bloem naar voren en zorgt er op deze manier voor dat de zaadjes in het water vallen. De zaadjes nestelen zich in de bodem van het water en zo ontstaan er nieuwe prachtige lotusbloemen.

Deze hele cyclus van de lotusbloem, van zaadje tot het ontstaan van een prachtige bloem, staat ook voor innerlijke groei. De bloem leeft in het licht, maar de wortels blijven altijd in het duister. Duisternis staat in dit verhaal voor het verleden. Hiermee zeg je dat je verleden er altijd zal zijn, maar de bloem boven het water laat je zien dat ondanks het verleden er ook lichtpuntjes zijn die het leven weer mooi kunnen en zullen maken.

De roze kleur van de lotusbloem staat voor menselijke groei en het contact met de ziel. De roze bloem symboliseert de weg vanuit een onbewust leven (de donkere moerasgebieden) over een eigen levenspad (de stengel) naar verlichting (de bloeiende bloem).