Vandaag heb ik de podcast beluisterd van De Standaard waarbij het gaat over ‘mijn ouders dachten bij hun scheiding meer aan zichzelf dan aan de kinderen’.
Ik ben heel blij dat er hier aandacht wordt aan gegeven.
Als kind van gescheiden ouders, raakt het mij telkens opnieuw als ik merk hoeveel onmacht een kind kan voelen in een scheiding.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 jaar was. Het werd een scheiding waarbij mijn vader mijn broer en ik als speelbal gebruikte om mijn moeder te kwetsen.
Als kind wil je naar beide ouders loyaal zijn, maar dit voelde voor mij als een strijd. Ik wilde voor mijn beide ouders goed doen.
Tot het voor mij genoeg was, ik was 12 jaar en wou niet meer naar mijn vader. Ik voelde me er niet veilig, voelde geen liefde, voelde geen warm welkom en ik voelde me vooral niet gezien.
Kinderen kiezen niet voor de scheiding, maar er wordt veel gedacht dat kinderen flexibel zijn en zich wel gaan aanpassen aan de situatie, terwijl het voor kinderen een heel kwetsbare periode is. Voor hen is het ook een rouwproces.
Kinderen verliezen hun houvast. Mama en papa wonen niet meer samen, in plaats van 1 huis hebben ze plots 2 huizen. Ze hebben nu 2 kamertjes, maar het voelt niet meer echt als hun eigen kamer, want ze moeten toch steeds verhuizen…
Kinderen hebben in hun proces ook heel veel nood aan steun, maar voor ouders is dit niet altijd evident om die te geven omdat ze meestal zelf in hun verwerkingsproces zitten.
Ik hoop alvast dat de rechtbank ook steeds meer oog krijgt voor het welzijn van de kinderen. Dat kinderen ook gehoord worden, dat ze op een veilige manier hun verhaal kunnen vertellen zonder angst dat ze worden afgerekend door hun ouders. Dat ouders verplicht een plan opmaken met alle mogelijke scenario’s: wanneer ze de kinderen willen zien, wat bij vakanties, wat bij feestdagen,… Dit zou alvast heel wat ruzies tussen de ouders kunnen besparen.
Dat er op school meer oog is voor kinderen wanneer de ouders scheiden, dat ze steun krijgen bij de taken als die moeilijker verlopen dan voorheen. Dat ze begrip krijgen voor de situatie, dat iemand luistert naar hun verhaal en hen hierbij ondersteunt.
Durf hulp te vragen aan familie en vrienden die dicht bij je staan en aanvaard ook die hulp. Je hoeft dit absoluut niet alleen te doen. Als jijzelf en je kind(eren) hulp krijgen, kan dit voor het kind veel verschil maken, dan kan het allemaal wat minder hard zijn.
Als familielid of vriend is het gewoon belangrijk dat je luistert. Je hoeft niet met oplossingen te komen. Toon aan het kind dat je de pijn ziet en opmerkt en dat je er bent om steun de bieden. Dat je een houvast kan bieden aan het kind en de scheidende ouders.
Betrek als ouders de kinderen bij de scheiding, praat erover, want kinderen voelen zoveel aan, maar als ze niet gehoord worden of bevestigd worden in hun gevoel dan gaan ze twijfelen aan zichzelf. Ze gaan zelf zaken beginnen invullen omdat ze niet weten wat de werkelijkheid is. Ze gaan denken dat het hun schuld is. Het bepaald zoveel in hun latere leven hoe de scheiding verloopt. Praat over de feiten en durf ook te benoemen en te erkennen wat fout loopt/liep tijdens de scheiding. Voor kinderen is dit zoveel waard.
En vooral, respecteer elkaar als ouders, zodat kinderen niet moeten kiezen tussen de ouders. Dat ze beide ouders even graag mogen zien, want als je één ouder afwijst, wijs je sowieso jouw kind af.